Biz şimdi geldik mi...Hoş mu geldik hoş mu bulduk..Belki ve belli ki çok yorulduk...
Bir gerçek var ki yorgunlukla yoğrulduk...Anlamını yitiren kelimelere anlam katarak...
Harfleri harflere zincirleyip, kelimeleri kelimelere ekleyip, çok uzun cümleler kurduk...
Aman aman anlaşılmayı beklemiyorduk ama en azından anlaşılmış gibi yapılmasını diliyorduk...
Anlamayana anlatacak vaktimiz de halimiz de yoktu...O uzun yolların çok dik yokuşlarında bilenmeye başlamıştı kalemimiz ve yine böyle dik yokuşların yamaçlarındaydı hayatı ilk seyredişimiz...
En derin uykuların en güzel rüyaları içinde geçerken bazı günlerin bazı vakitleri ki çok kısa idi bu hayat dilimleri...Çok çabuk yitireceğimizi bilmenin telaşı, kavuşmanın heyecanı derken yaşayabilmenin tadını çıkaramadan uçuverirdi avuçlarımızdan...
Hayallerimize kanat takmamızda o zamanlardan yadigardı bize kalan...Vakitsiz kalp kapımızı düstursuzca çalan aşk misali önce tatlı bir heyecan sonra o aşktan kırık kanatlarımız olacaktı avuçlarımızda kalan...
Yegane anılarımızıda ilk gözyaşlarımız eşliğinde,hıçkırıklı bir melodi ile ve muhteşem bir veda töreni ile çıkarıverecektik anılarımızdan...Yaralarımızı ne zaman yoklayacak olsak kendi aldanışlarmıza olan öfkemizle kanırta kanırta kanatacaktık...Oysa bizim acılarımıza yoktu bizden başka acıyan...
Yüreğimizin çok derin bir zirvesinden süzülürdü masumiyetimiz...Biz artık eskisi gibi değildik...Bir yanımızda bahar bahçe, kuşlar çiçekler bir yanımızda keskin kalemimizden dökülen damlalarımız...Her damla bir sağanağa karışıp süzülürken siliyorduk ardında bıraktığı izleri silmekten korkarcasına...
Öğrenmiştik artık her kalan iz hem ders hem hayat mirasıydı anılarımızda...Hem çok eski bir resme bakar gibi hem de ilk kez karşılaşılan yabancı gibiydi hayat....Gözlerimizde kalbimizin telaşlı atışları ve ne yana gideceğini bilemeyen ürkek telaş...Bizdik evet bizdik tezatlarla yaşamaya çalışan ve her geçen gün hayata yetişmeye çalışırken yorulan...
Ne zaman durup hayatı seyretmeye koyulsak bir çocuk daha can verirdi ruhumuzun ücra köşelerinde, istemeye istemeye...İçimizdeki çocuklar birer birer tükenmede...Oysa her çocuk bir umuttu yaşamın içinde...Çıkmaz her sokakta kaybettiğimiz umutlarımızı arardık ellerimizde iyi niyet ve yüzümüzde samimiyetimizle...İnanırdık bir gülümsemenin samimiyetine ve içtenliğine...
Biz hayatı seyrederken yaşamaya vakit bulamayan, küçük notlar alan güzel insanlardık...Güzeldik gerçekten...Güzel insanlarla karşılaşır güzel taraflarını görür ve anılarımızda hep güzel yaşatırdık....Şarkılar söylerdik aşka dair...
Kalemimizi bilerken yüreğimizi köreltmedik lakin bilemedikte biz hep hisli hep eskisi gibi...Bizler elinde kalemi yüreğinde hüznü ve hiç bitmeyen sevgisi heybesinde insanlığa, iyi niyete aç umut yolcularıydık...Her defterin her satırında yitirdiğimiz umutlarımızı arardık, kalemimizin ucundan süzülen üç beş damlayı silerken...Bizler sözümüzün eriydik...Bizler güzeldik ve sevebildikçe,sevgilerimizi yazabildikçe güzelleşirdik..Güzelleştikçe daha çok insan, daha çok umut,gönül erleriydik...
Hoş geldik...Hoş gördük....