İnsan bazen zamanı durdurmak istiyor. Geçmişte yaşadıkları belleğinde güzel hatıralara yol açıyor. Bu yazımızda biraz geçmişe uzanacağız. 1990’lı yıllara doğru. Kilometre taşlarında plağı geri sararcasına 30 yıl öncesine gideceğim. Bende çok büyük izler bırakan güzel dostluklara ve kardeşliklilere vesile olan yıllar.
1990 yılında Kırkağaç İmam Hatip Lisesi’nde lise eğitimin son yılındayız. 1984’te başlayan Kırkağaç İmam Hatip Lisesi’nde orta ve lise eğitiminin son yılından bahsedeceğim. Bizim zamanımızda İmam Hatip okulları üç yıl ortaokul, dört yıl da lise olmak üzere toplamda yedi yıl idi. Yaklaşık 40-50 kişi olarak başladığımız ortaokul 1. sınıfta, 7 yıl sonra kala kala hepi topu 15 kişi kaldık. Sınıfta kalanlar, başka okullara gidenler derken toplam sınıf mevcudumuz 15 kişiye kadar düşmüştü.
15 arkadaş birbirimize öyle kenetlenmiştik ki sanki hepimiz bir anne babadan idik. Kaynaşmamız, dostluğumuz bir içimlik su gibiydi. Artık mezun olacağımız içinde okulu salıvermiş bir Hababam Sınıfını aratmayacak durumda idik. Her gün gizemli davranışlarımıza yenileri eklenirdi. Bir yandan da üniversite sınavına hazırlanıyoruz. Ama ne hazırlık, adeta evlere şenlik. O dönemlerde dershaneler de yeni yeni hortlamaya başlamıştı. Sınıfımızdan 3 arkadaş dershaneye gidiyordu. Ben başta olmak üzere diğere arkadaşlar dershaneye karşı idik. Biz dershaneye değil dershane bize gelmeliydi diyorduk.
Derslerimiz şen şakrak geçiyor. Sınıfın abisi en büyüğü Ahmet Akdağ, lakin biz yaşça büyük olana değil de Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu diye takıldığımız Kadir Karaman’a “abi” derdik. Elbette yaşça en büyüğümüz olan Akdağ’a da abi derdik ona da ayrı saygımız vardı. Bir de topçumuz vardı. İyi futbol oynardı kendisine sadece sınıf olarak biz değil bütün okul amca lakabını takmıştı. Ömer Öçay o bizim sınıfımızın da amcasıydı. Beyel’den kayamız vardı. Balıkesir Dursunbey ilçesi Beyel köyünden Mustafa Kaya. Sürekli gülerdi. Hoş sempatik bir arkadaşımız idi. Sınıfın bir de filozofu vardı, biz ona profesör ünvanının kısaltılmışı olan kısaca Prof derdik. Sedat Savaş. Çok okurdu. Sürekli kitap elinden düşmezdi. İyi futbol oynayanlardan biri de Laz Ahmet’ti, Trabzonlu Ahmet Aydın. Elbette nüktedanlığı ile unutulmayacak kişiliği ile Mehmet Çavuşoğlu vardı. Ayrıca çok iyi şiirler okurdu. Zaman zaman okulda veya ilçe içindeki aktivitelerde Necip Fazıl’dan genelde de Sakarya Türküsü’nü okurdu. Ali Rıza Özdemir unutulmayacak simalardandı. En çok hocalarımızın takıldığı bir arkadaşımız vardı. Gelenbe Gebeler köyünden olunca, Gebelerli Suphi Özer’in torunu diye hitap edilirdi kendisine. Bu arkadaşımız sessiz sedasız birisi sanki dili yoktu Fatih Özer’in. Hiç unutamadığımız bir arkadaşımız Kırkağaç, Karakurt Kasabası’ndan Arif idi. Karakurt, o zamanlar kasaba idi, şimdiler de mahalle oldu. Tefsir hocamız Mevlüt Kurt’un “oğlum Arif sen kitaptan çok yazdın” deyip sınavlarda sırasının alt bölümünden sınıfın bütün kitaplarının çıktığı Arif Kurt. Yine bir diğer filozofumuz diyebileceğimiz İstikbali diye hitap ettiğimiz Bayram Ali Kılıç vardı. Alkanlı Muharrem derdik, bu da ayrı filozoflarımızdan idi. İlginç ve enterasan betimlemeleri olur, bazen sınıfı gülmekten kırar geçirirdi, Muharrem Alkan. Babası Soma’da müftülükte çalıştığından mıydı bilmiyorum, sınıfın imamı idi o. Pek sesi çıkmazdı onun da. Ama adını aldığı Hz. Bilal’i Habeşi gibi güzel sesi vardı. Bilal Kasım Yağız çok güzel ezan okuyan, kıraat eden bir arkadaşımızdı. Sonradan aramızdan çok hızlı kaybolan sınıfın artisti vardı. Şık giyimi ile göz doldururdu adeta. Bu arkadaşımız Levent Ateş’ten başkası değildi. Belki sınıfta muziplikte en önde gelenlerden biriydim. Biraz da derslerde başarılı olunca, hocalarımız da ses çıkarmayınca bende bazen dozajı kaçırıyordum. Meşhur peştamalim (havlu) ile okulun hep gündeminde oldum. Arapça başta olmak üzere bir iki meslek dersimize gelen aynı zamanda Avukat olan iki fakülte bitirmiş, esprili ders anlatışı ile de dillerde olan hocamız Mehmet Candan her sınıfa girişinde, benim de her zaman alışkanlık edinip sıramın üstüne koyduğum peştemalimi görür görmez hemen bana dönerek “Peştemalci, kaldır o peştemali” derdi. Bir keresinde hiç unutmuyorum bayrak töreni yapılacak ben yine havluyu sermişim sıranın üstüne koşarak geldi mikrofandan bağırıyor, Güzelarslan çabuk git derhal o peştemali kaldır. Peştamal aşağı peştamal yukarı giderdi.
Felsefe Grubu derslerine giren Mustafa Bulgurcu vardı, hiç unutulmaz. Ders anlatırken bazen dalar gider pencereden uzun uzun bakar ve birden sınıfa döner bizim Ali Rıza’ya çok takılırdı. Yine öyle yaptı. Ali Rıza o ayakkabıları yeni mi aldın. Sınıfta bir kahkaha giderdi. Turgay Aras vardı tarihçi. Son sınıfta İnkilâp Tarih’i var dersimize o giriyor. Ahmet abi onun dersinde sürekli radyo dinlerdi. Bazen ajans vakti olurdu, sesi yükseltirdi. Yine dalmış ders anlatıyor, yakın tarih çoştukça çoşmuştu. Ama sınıfta kimsenin kulağı onda değildi. Herkes radyodaki haberlere dikkat kesilmişti. Aniden ne olduysa radyonun sesini duydu. Birden celallendi. Ahmet abi sınıfın hem yaşça hem de yapıca en irisi olunca gözüne de kestiremiyor tırsıyordu. Kapat o radyoyu dedi sessizce. Ahmet abi hafifçe sesini kıstı lakin tam kapatmadı. Bu sefer yüksek sesle “Çlak sesi gelsin dedi” ortalığı çınlattı. Yani kapa sesi gelsin diyordu. Ahmet abi yine oralı olmadı, ders o şekilde kaynadı gitti. Edebiyatçımız vardı Berrin hanım ağzı var, dili yoktu. Sınıfa bir türlü sözünü dinletemezdi. Sürekli Çavuşoğlu ile takışırdı. Beden dersimiz vardı Müjgan Ateş hocamız sevimli hoş laf söz bilen bir bayandı. Bizi severdi. Biz de kendisini severdik. Çok anlayışlı bir kadındı.
Unutamayacağımız isimlerden birisi de Mehmet Emin Aka, matematik derslerine girerdi. Üzerimizde emeği çok. Kimyacımız vardı Saime Dönmez en nefret ettiği şey benim sürekli sürdüğüm hacı yağı diye hitap ettiği misk-ü amber. Ben de sırf onu gıcık etmek için onun her dersi başlamadan önce bütün sınıfa sürerdim. Babacan bir müdürümüz vardı. Aslında çok müşfik ancak, oto kontrolü sağlamak adına çok sert bir duruş sergilerdi. Kendisinin üzerimde emeği hiç yadsınmayacak derece de çok.
1990’lı yıllar meşhur Körfez Savaşı var. O dönemde Irak-Kuveyt Savaşı oldu. İki Müslüman devlet kapışıyor. Tabi savaş Körfez’de ve İsrail’in yanı başında cereyan ediyor. O dönemde hoca diye hitap edilen bugünkü FETÖ elebaşı açıklamalar yapıyor. Müslümanlar için üzüleceğine (sözüm ona o zaman Hoca idi bazılarına göre, çok şükür bize göre hiç hoca olmadı) İsrailli masum çocuklar için üzüldüğünü onlara acıdığını beyan eden açıklamalar yapmış idi. O zamanlarda militan gibi Refah Partisi adına çalışıyoruz. Okula her gün “Milli Gazete” getirirdim. Tam o günlerde Erzurumlu bir bacımız, şu an ismini hatırlayamıyorum. Sizden gelenler köşesinde FETÖ elebaşısı için bir şiir döşenmiş. Bir iki köşe yazısındaki yazıları da alarak hepsini harmanlayıp bir A4 boyutunda bir yazı döşendim. Ve bu yazıyı fotokopi çektirerek bütün okula ve ilçeye dağıttım. Yazının son cümlesini de şöyle tamamlamış idim:
“F:G (FETÖ Elebaşı) İsrail’in Türkiye’deki en büyük ajanıdır.” Yıl 1991 tabi bu yazıyı yazınca Kırkağaç’taki malum yapının adamları alarma geçmişler beni okuldan atmaya kalkışmışlar benim haberim yok. Adı Selahattin Baydar olan okul müdürümüz beni odasına çağırttı. Odasına girdiğimde celalli müdürümüz gitmiş yerine müşfik bir baba gelmiş. Bana malum yapının beş ayrı noktaya, Bakanlık, Valilik, Emniyet, Kaymakamlık ve okula verdiği dilekçeyi gösterdi. Şimdi seni nasıl kurtaracağız sen ne yaptın dedi bana, okul birincisisin, çok çalışkansın, hem başarılı hem de çok dürüst terbiyeli bir öğrencisin, iyi bir aile terbiyesi aldığın belli demişti. Seni nasıl kurtaracağız. Neyse dönemin Refah Partisi Kırkağaç ilçe başkanı Necdet Nurdağ devreye girmesi ile olaylar yatıştırılıyor. Ancak malum yapının gözü hep bende. Bende biraz frene basmış idim.
12/A’yı anlatabilmek için ciltler dolusu kitap yazabiliriz. Hatta roman bile çıkar bu sınıftan. Son günlerimiz yaklaşmış idi, okula veda zamanı, arkadaşlıklar ve dostluklara ara verme zamanı geliyordu. Son bir ay içinde bütün öğretmenlerimizi evlerinde akşam ziyarete gittik. Hatırlayabildiklerim, meslek derslerinden Mustafa Karabey, Harun Aydın, Ömer Tavşancı, Mevlüt Kurt, Mehmet Mersin, Edebiyatçı Süleyman Mahir Türküm, Matematikçi Mehmet Emin Aka ve diğerleri.
Unutulmayacak hatıralar ile dolu koskoca bir yıl Mayıs ayı sonunda hüzünlü bir ayrılığa dönüştü. Okullar tatil oldu ve biz mezun olduk. 12/A mezuniyetten 2 ay sonra sınıfın abisi Kadir Karaman’ın düğününde üç fire ile 12 kişi toplandı. Aramızda en erken evlenen O oldu. Sonrasında Arif Kurt’un Bursa’da açtığı bir kafede beş kişi fire vererek toplanan 12/A bir daha salt çoğunluğu sağlayamadı ama ara ara bir araya gelmeye gayret gösterdi.
12/A’nın destansı hatıraları, okula ayak bastığım her seferinde okulun koridorlarında taptaze duruyor.